Op facebook kun je aangeven of je wel of geen relatie hebt, of dat het allemaal nogal ingewikkeld is. Mijn ervaring is dat een relatie per definitie ingewikkeld is. Zodra je je hart open zet, begint het gedonder. De angst voor afwijzing manifesteert zich levensgroot. We blijken zo gevoelig voor de erkenning en waardering van onze geliefden, dat we er ons hele levensgeluk door laten bepalen. Zelfs ons bestaansrecht. Kennelijk huist er in ieder van ons een diep verlangen om door de ander gezien, erkend en begrepen te worden. Alsof we dan pas werkelijk kunnen stralen.

Van mijn 14e tot mijn 21e had ik heel veel vriendjes. Ik was eigenlijk in een permanente staat van verliefd zijn. Alleen de toppen, alleen die extase van geweldig gevonden worden. De dalen vermeed ik zorgvuldig. Daar had ik een doeltreffende strategie voor ontwikkeld. Ik stond mezelf alleen toe verliefd te worden als ik zeker wist dat die ander al voor mij was gevallen en ik was al weer op weg naar de volgende nog voor die ander mij mogelijk zou kunnen dumpen.

Met deze ‘overlevingsstrategie’ bouwde ik een identiteit op, die ik als volkomen ‘eigen’ beschouwde. Ik was leuk, aantrekkelijk, vrij, avontuurlijk, stoer, zelfstandig, moedig, ondernemend, slim, begripvol en lief. En mijn glimlach verrichtte wonderen. Een identiteit die door de buitenwereld ook nog eens werd bevestigd en als heel aangenaam werd ervaren. Ik heb me er jaren goed onder gevoeld.

Leuk en lekker voldeed
niet meer zo vanzelfsprekend

De breuken ontstonden na mijn veertigste. Relaties hielden geen stand. Nieuwe ontmoetingen werden schaarser. Leuk en lekker voldeed niet meer zo vanzelfsprekend. In de relaties die een kans kregen, zag ik kanten van mijzelf, die ik zeer onaangenaam vond. Ik was super kritisch. De ander moest minstens zo fantastisch zijn als ik. Net zo spiritueel ontwikkeld. Net zo bewust. Mijn eigen schaduwkanten wilde ik niet onder ogen zien. Mijn hele bestaansgrond zou daarmee immers onder mijn voeten verdwijnen. Maar dat besefte ik toen nog niet.

Ondertussen voelde ik me steeds vermoeider. En ongelukkig. En eenzaam. Tot ik op een dag tot het heldere inzicht kwam, dat ik nog altijd bezig was de leegte die ik als kind heb ervaren, op te vullen met de liefde van buiten. Ik was nog altijd op zoek naar waardering en erkenning. Door een goede begripvolle coach te zijn. Door een bloeiende praktijk neer te zetten. Door een moedige beoefenaar te zijn van het spirituele pad. Kijk eens hoe goed ik mijn emoties kan toelaten. Hoeveel pijn ik kan verdragen? Ik had mijzelf een onmogelijke levensopdracht gegeven, die mij totaal uitputte.

Dat wat ik als kind heb gemist aan aandacht en erkenning, (iets wat overigens in ieder gezin in meer of mindere mate voorkomt, ouders zijn immers ook maar mensen) is een verloren verlies. Een strategie ontwikkelen, om de pijn van dit verlies niet te voelen, is in de kinderjaren heel heilzaam, maar gaat in je volwassen leven tegen je werken. De enige manier om je pijn te helen, is hem werkelijk toe te laten. En de enige plek waar transformatie kan plaatsvinden, is in een relatie. Juist daar waar we het gat willen vullen. Daar ligt de uitdaging om je je eigen pijn toe te eigenen, en die niet bij de ander te leggen.

Een relatie is de meest vruchtbare
plek voor spirituele groei

Het was hoogste tijd om werkelijk iemand in mijn leven toe te laten en de meest subtiele lagen van mijn bescherming los te laten. Om ook dat laatste flinterdunne, maar o zo hardnekkige schild om mijn hart, los te trekken. ‘Liefde raakt je op al je gevoelige plekken, beproeft al je heilige overtuigingen, daagt je uit op al je sterke punten, roept al je zwakheden wakker, veegt de vloer aan met al je waarden en laat je vervolgens voor dood liggen’, schrijft Marianne Williamson in haar boek Betoverende liefde.

En daarmee is de liefdesrelatie de meest vruchtbare plek voor spirituele groei. Want als je dán blijft, als je niet wegrent maar je hart open houdt. Als je alles wat je aan pijn en angsten tegenkomt, durft te omarmen, zonder de wens dat die ander je moet troosten, dan creëer je een ware zijnsgrond voor jezelf. Dan win je aan stevigheid, dan groeit je hart, en zul je de liefde werkelijk in al haar grootsheid voelen stromen.

Ik zit tegenwoordig in een ‘ingewikkelde’ relatie. Maar voor het eerst in mijn leven loop ik niet weg. Ik neem de dalen, de teleurstellingen, de frustraties en hou ze op mijn eigen bordje. Ik huil mijn tranen, stamp mijn woede weg en oefen in het loslaten van verwachtingen. Ik ben ongelooflijk blij met deze nieuw spirituele oefenruimte, waarin ik leer om open en nieuwsgierig blijven en uit de geijkte kaders stappen. Ik oefen om de toekomstplaatjes die in mijn hoofd verschijnen met een glimlach los te laten. Ik ben in tijden niet zo gelukkig geweest. Heb me in tijden niet zo verbonden gevoeld. Ook in tijden niet zo gelachen.

Liefde gaat niet over eeuwige trouw en ja zeggen, over jij bent van mij en ik van jou en jij moet mij gelukkig maken. Liefde is een universele energie die altijd aanwezig is. Aan ons de uitdaging om onszelf zo vrij en transparant te maken, dat die liefde voluit kan stromen. Gewoon, hier en nu.